مدل یابی روابط بین رهبری اخلاقی و حاکمیت بالینی با توانمندسازی روانشناختی در پرستاران

زمینه: رهبری اخلاقی به عنوان رویکرد نوینی در چشم­انداز رهبری پا به عرصه ظهور گذاشته و با اولویت دادن به اخلاقیات در سازمان، زمینه را برای ایجاد و ارتقای اثربخشی فردی و سازمانی فراهم نموده است. در همین راستا، پژوهش حاضر با هدف مدل­یابی روابط بین رهبری اخلاقی و حاکمیت بالینی با توانمندسازی روانشناختی در میان پرستاران بیمارستان­های دولتی شهر کرمانشاه در سال 1393 انجام شد. روش­ها: روش پژوهش توصیفی- پیمایشی بود. جامعه آماری شامل کلیه پرستاران بیمارستان های دولتی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهر کرمانشاه (550 نفر) بود که با استفاده از شیوه نمونه گیری تصادفی ساده، 163 نفر به عنوان نمونه انتخاب و مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه­های رهبری اخلاقی، حاکمیت بالینی و توانمندسازی روان­شناختی بودند که روایی و پایایی آن ها، بررسی و مورد تأیید قرار گرفت. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش مدل یابی معادلات ساختاری استفاده شد. یافته­ها: نتایج نشان داد که روابط رهبری اخلاقی با حاکمیت بالینی (01/0p<) و توانمنسازی روان­شناختی (01/0p<) معنا­دار است. همچنین بین حاکمیت بالینی با توانمندسازی روان­شناختی (05/0p<) رابطه معنا­داری وجود داشت. بر اساس نتایج پژوهش، رهبری اخلاقی به صورت مستقیم و با واسطه حاکمیت بالینی بر توانمندسازی روان­شناختی پرستاران تأثیرگذار بود (05/0p<). نتیجه­گیری: تکیه بر اخلاقیات و رهبری اخلاق­مدار در بیمارستان، ضمن آماده­سازی فضا و بافت برای افزایش اثربخشی رویکرد حاکمیت بالینی، احساس توانمندسازی روان­شناختی را در پرستاران ارتقاء می­دهد. بر این اساس، ضرورت توجه به مباحث اخلاقی در بیمارستان احساس می­شود.